pióro

1. Chwycić za pióro; jąć się pióra; sięgnąć po pióro «zacząć pisać, zostać pisarzem»: Po przeczytaniu felietonu Kingi Dunin „Dzieci nie trzeba kochać” (...) chwyciłam za pióro. WO 07/10/2000. (...) w połowie XIII w. (...) pewien mnich z klasztoru cystersów (...) jął się pióra. (...) napisał po łacinie podręcznik dla spowiedników. P. Jasienica, Polska Piastów. Ritchie, który zmarł i po dziewięciu minutach powrócił do życia, został doktorem psychiatrii i w końcu sam sięgnął po pióro, by wszystko osobiście opisać. Nie z tej 4/1993.

2. Człowiek (ludzie) pióra «pisarz (pisarze)»: Do prac w wielu ministerstwach angażowano sporą liczbę wybitnych uczonych i ludzi pióra. E. Duraczyński, Rząd.

3. Kolega po piórze «kolega w zawodzie pisarskim»: Niejeden z moich kolegów po piórze, Polaków na emigracji, gotów był mnie pomówić o nieuczciwą konkurencję. W. Gombrowicz, Testament.

4. Maczać pióro w żółci, w goryczy itp. «pisać z goryczą, żalem, irytacją, ze złością»: Ileż to razy pisarze maczali pióro w żółci, wezbranej we współżyciu z najbliższym otoczeniem! J. Parandowski, Alchemia.

5. Ostre pióro «umiejętność pisania w sposób złośliwy i uszczypliwy, ale jednocześnie inteligentny i dowcipny»: Pióro miał ostre, był wyśmienitym mówcą – głosił idee solidaryzmu społecznego, domagał się poprawy doli chłopów, złagodzenia nierówności społecznych. A. Dybkowska, J. Żaryn, M. Żaryn, Dzieje.

6. Złamać pióro «przestać pisać»: Oddał to, co się należało, cesarzowi, ale nie złamał pióra. Nadal buchała z niego poezja. T. Kwiatkowski, Panopticum.

Łatwość pióra zob. łatwość.

Obrosnąć, porosnąć w pióra zob. obrosnąć 1.

Przekreślić coś jednym pociągnięciem pióra zob. pociągnięcie.

Robić komuś koło pióra zob. robić 7.